هر سوی آسمان ابابیل است                 این نه باران که سنگ سجیل است

هرطرف زین مکان  قابیـــلی                   در کمین از برای هابیل         است

تیر پیکان به روی  هابیل  و                    تیغ   پیکار   دست   قابیل     است

آتش حرص گشته چون دوزخ                   بحر خون  رود خانه ی   نیل است

مهربانی  ثمر نمی  باشد                      زانکه باخصم وکین به تبدیل است

رهگذاری ز ره نمی گذرد                        زندگانی  هماره    تعطیل   است

شب او بر  سحر   نینجامد                     هرکه   او در  مقام  تأویل    است

در ره راست   دام  رنج زیاد                   راه بیراهه  خانه     تسهیل است

سرو خم گشته ازفگار بشر                   که نه  اینجا سرای تعدیل   است

آدمــــی را ثمر نمی بخشد                   آنچه ما قال و آنچه ما قیل است

جنبشی دردیارهرقومیست                    آتشی بر  سرای  هر ایل است

عجبم آید از شرایط عکس                      هر چه در ماوراست در ذیل است

هر که او را نبود علم و هنر                     بهر ثروت به   عیــــد تجلیل است

آسمان درحصارپیکان است                 تیرها آیه های تنزیل       اســــــت

پولس وسامری سخنهاشان                نه ز تورات و   نی   ز انجیل است

وحی ها از دیار ابلیسند                      خلق گویند   پیک   جبریل   است

آنچنان تیرگی است دردنیا                    که نه سو از چراغ  و قندیل است

بارها بسته از سفرزینجا                      کوچ خلق از سرای  تذلیل است

سوخت آتش هرآنچه درره دید               گویی ازچشمه ی سَقَر سیل است

امنیت در زمین و دریانیست                  نه به خط هوا نه در   ریل   است

عید نوروزی شد عزای فغان                  تا ز اندوه سال تحویل       است

نیست ماه هدایتی مارا                       زانکه یوسف به رحم راحیل است

هر سخن از دهان مدعیان                    جملگی مکر و خدعه وحیله ست

صوت شیطان وگفت ابلیسست            می نپندار  صوت  ترتیل است

طالعا این چه درد بیدرمان                    هست دائم به حال تشکیل است